E' raro che degli esseri umani si uniscano con la seria intenzione di esplorare la verità, e non sulla base di piccoli interessi personali. Di solito le persone si mettono insieme mosse da interessi personali utilitaristici condivisi, e la loro collaborazione continua finché questi interessi sono soddisfatti ma, quando non lo sono più, esse tendono a dividersi e nascono conflitti.

Le attività basate su motivi e visione superficiali della vita, sono limitate e divisive e alla fine diventano terreno di conflitti e sofferenze. Per questo è molto importante esplorare e scoprire una visione più ampia della vita, un modo comprensivo e armonioso di vivere, basato sull'indagine della verità e sulla comprensione di se stessi e della vita nel suo insieme. L'esplorazione e la scoperta di una tale visione olistica della vita ci rende davvero umani.
Possiamo avere un background diverso, cultura, religione ed educazione diverse, ma, prima di tutte queste differenze, siamo esseri umani. Le differenze non provocano divisioni se non dimentichiamo il fatto principale che siamo tutti esseri umani. Condividiamo la stessa coscienza e c'è un filo comune e profondo che ci unisce. Possiamo scoprire questo filo comune solo quando non diamo troppa importanza al bagaglio del nostro condizionamento particolare. Non c'è nulla di importante nel condizionamento - non c'è un condizionamento inferiore e uno superiore - tutti i condizionamenti sono limitati e, se non ci rendiamo conto di cosa implica vivere con qualsiasi condizionamento, ne rimaniamo prigionieri.
La libertà è al centro della ricerca della verità. Iniziamo innanzitutto ad esaminare che cosa siamo. Sembra che tutti manifestiamo questa coscienza umana collettiva; ciascuno di noi è un canale di questa coscienza. Se osserviamo che cosa è accaduto in questa coscienza, per quello che possiamo vedere andando a ritroso nella storia umana, troviamo che è stata dominata dalla continua  ricerca di sicurezza, piacere, paura, conflitto e sofferenza, a parte una minoranza di persone che si sono poste domande più profonde sulla vita e che hanno cercato la verità, la pace e l'unità. Un ridotto numero di esseri umani si è sempre posto la domanda fondamentale: se vi sia qualcosa al di là di questo modo meccanico e conflittuale di vivere.
Diversi maestri sono venuti a condividere il messaggio di amore e pace su questo pianeta, E in generale tutti gli esseri umani hanno questo desiderio di pace, felicità e amore nelle loro comunità. Ma, nonostante il nostro bisogno di pace e amore che dura da moltissimo tempo, non è stato possibile realizzarlo. Potrebbe forse dipendere dal fatto che il nostro desiderio non sia mai stato tanto forte e totale quanto il nostro interesse personale?
Non è forse una grande ironia per noi esseri umani continuare a parlare di pace mentre si continua a preparare il terreno per il conflitto, con il nostro modo di vivere frammentario e contraddittorio, con illusori e falsi credo e identità? Come può esserci vera pace finché non vediamo il pericolo di vivere con le illusioni e con una ristretta ed egocentrica visione della vita?
La civiltà umana ha affrontato crisi a molti livelli per lungo tempo: crisi politiche, culturali, religiose, economiche e ambientali, ma la radice di tutte le crisi può essere fatta risalire alla psiche o alla coscienza umana.
Le crisi continuano a manifestarsi nella nostra vita quotidiana, ma in qualche modo noi ci arrabattiamo da una crisi all'altra. Qualsiasi crisi globale o locale è soltanto uno specchio delle crisi collettive che avvengono dentro di noi. Quando incolpiamo altri di quello che avviene nella società o a livello globale, ci dimentichiamo che ciò che vediamo e condanniamo là fuori è soltanto una più ampia manifestazione di ciò che siamo dentro di noi.
Una crisi di sofferenza è il risultato di un certo nostro modo di vivere, essenzialmente basato su mancanza di consapevolezza, insensibilità, sfruttamento, egocentrismo, non certo basato sull'amore.
Una crisi o una sofferenza non si presentano all'improvviso dal nulla, erano già presenti come seme nelle mie relazioni, nel mio modo di vivere la vita in generale e crescevano lentamente. Venivano alimentate attraverso la mia mancanza di attenzione e sensibilità, e io le ignoravo o cercavo di sopprimerle. A volte non ero interessato ad osservarle perché ero troppo occupato con i miei problemi e i miei interessi personali immediati, non ero affatto consapevole che questa crisi stava crescendo a causa della mia disattenzione e del mio atteggiamento superficiale nei confronti della vita. Quando la crisi diventa enorme ed esplode, mi sveglio e comincio a chiedere aiuto.
La domanda è: come mai mi sveglio soltanto quando la crisi o la sofferenza diventano enormi e ingestibili? Perché aspetto che la crisi diventi un albero gigantesco? Perché non mi sveglio quando è ancora in forma di seme? Per questo è così importante comprendere la fonte di tutte le crisi che risiede in ciascuno di noi. Il nostro modo di vivere quotidianamente, dal punto di vista psicologico, contribuisce direttamente alla condizione della nostra società. Forse questo è il motivo per cui tutti i grandi maestri e i precursori - dai saggi dell'antica India ai filosofi greci, come Socrate e Platone, fino a quelli del ventesimo secolo, come J. Krishnamurti e Ramana Maharshi - hanno posto molta enfasi sulla conoscenza di sé, sul conoscere e comprendere profondamente se stessi.
J. Krishnamurti, nel suo famoso libro La prima e ultima libertà scrive:“Per la propria trasformazione è essenziale la conoscenza di sé; senza comprendere cosa siamo non c'è base per il giusto pensiero, e senza conoscere se stessi non ci può essere trasformazione.”
Ora, la domanda è: come faccio a comprendere me stesso? Posso conoscermi soltanto pensando a me stesso, dal momento che il pensiero è sempre condizionato e limitato? Se do per scontato il pensiero e non metto in dubbio quello che penso di me e ci credo, non sto forse diventando prigioniero del mio stesso pensare? Se penso di non essere una brava persona in confronto a qualcun altro e continuo a crederci, vivendo con un senso di colpa, non sto forse ferendo continuamente me stesso sulla base di qualche illusione che non metto in dubbio?
E anche se credo nel suo opposto, non sto forse vivendo con un'immagine creata dal pensiero, che può essere ferita in qualsiasi momento se viene contraddetta anche dal più piccolo incidente? Perché penso a me stesso nelle categorie di buono o cattivo? C'è un altro modo di osservarmi che non sia basato su giudizi e credenze condizionati?
Quando osservo me stesso e gli altri soltanto attraverso storie e immagini legate ad avvenimenti passati, non sto forse guardando dalla prigione dello spesso muro delle mie storie e immagini?
In questo modo vivo soltanto di opinioni e giudizi su di me e sugli altri, basati di solito sulle mie esperienze passate, o per sentito dire o addirittura basati su propaganda. Qualsiasi condizionamento: religioso, tradizionale, razziale, culturale, economico o politico, si basa generalmente sulla propaganda. 
Si dice che se continuiamo a ripetere una bugia o una propaganda, senza metterle in dubbio, finiremo per credere che siano vere. E noi possiamo fare la stessa cosa nei nostri riguardi, continuando a ripetere gli stessi pensieri senza metterli in dubbio.
Un giudizio può contenere elementi o fatti basati sull'osservazione, ma io nego la possibilità di cambiare se continuo a rimanere attaccato a quello che credo e penso. Posso mantenere i miei giudizi, le opinioni e i pensieri in modo leggero, non rigido, lasciando spazio al respiro e al dubbio? Posso lasciar andare i miei giudizi e incontrare me stesso e gli altri da capo? Se sono rigidamente legato ai miei giudizi, come posso pensare e osservare in modo libero? Non sto forse continuamente vivendo con il passato che è morto? Possono mai esserci libertà e gioia in questo modo di vivere?
Perciò la domanda è: c'è un modo diverso di conoscere me stesso? Cos'è la conoscenza di sé? E' forse una conoscenza intellettuale del sé? Significa raccogliere sempre più informazioni e pensieri circa il sé? Oppure si tratta di osservare se stessi di momento in momento di nuovo? Dal momento che una tale osservazione non è influenzata da alcun bagaglio psicologico del passato, è una via di ingresso verso il vero imparare e la libertà. L'essenza di qualsiasi apprendimento è la libertà. Imparare produce libertà ed è soltanto nella libertà che posso imparare! Ed è per questo che il vero imparare consiste nel disimparare il falso condizionamento e le illusioni circa se stessi, e questo è il primo problema verso una vera libertà e il cambiamento.
Naturalmente non c'è libertà senza responsabilità; libertà e responsabilità vanno insieme. La mia capacità di rispondere a una situazione o a una sfida è responsabilità. La mia capacità di rispondere si restringe quando non sono libero di pensare, di osservare e agire da solo; quando non c'è una percezione chiara e quando sono guidato da illusioni ed egocentrismo.
Posso essere davvero responsabile soltanto quando sono davvero libero. Per questo c'è una differenza fra dovere e responsabilità; il dovere si compie per forza e costrizione, mentre la responsabilità nasce dalla libertà, dall'amore e dalla compassione.
Posso essere davvero responsabile solo quando conosco me stesso come sono nel momento presente, e non com'ero in passato o come vorrei essere in futuro. Per conoscermi in questo momento, devo osservare me stesso e il processo del mio pensare in modo chiaro, senza alcuna opinione o giudizio. Osservare è un atto di amore e libertà e nell'amore non c'è posto per opinioni e giudizi. In questo osservare posso scoprire che il mio processo di pensiero è condizionato e crea un senso di ego o sé.
J. Krishnamurti dice che è il pensiero che crea il pensatore ed è illusorio credere che il pensatore, o l'io, sia indipendente e creatore del pensiero. Si tratta di una scoperta incredibile, vedere che il pensatore, o ego, è soltanto una creazione dei pensieri o delle immagini. Se vedo questa verità smetto di dare inutile importanza all'ego. L'ego non è un'entità fissa, è un processo e un movimento del pensiero. Il pensiero è una reazione dai ricordi o dal passato trattenuto nelle cellule cerebrali. Quando il pensiero reagisce psicologicamente alla realtà o a ciò che è, dà vita al sé o ego.
Perciò una domanda interessante potrebbe essere: esiste un'entità chiamata sé o è un movimento di reazioni che nasce ogni volta che il pensiero reagisce e quindi si allontana dalla realtà o dal fatto? Può esistere l'ego se non ci sono reazioni?
Il cervello ha bisogno di un centro per funzionare fisicamente e il pensiero aiuta a creare questo centro, che è molto utile per la sopravvivenza fisica. Quando il pensiero cerca di creare un centro psicologicamente, in forma di ego, e cerca sicurezza in cose non reali e illusorie, allora diventa frammentario e distruttivo. L'auto-indagine, che è consapevolezza momento per momento, aiuta a discernere quando e dove il pensiero è davvero utile e creativo e quando diventa controproducente e perfino dannoso alla nostra sopravvivenza pacifica. Può il pensiero fermarsi ed evitare di creare un centro psicologico inutile, per abitudine meccanica?
La vera libertà è quando non sono governato dalle mie storie passate e non sto guardando attraverso la nicchia del mio condizionamento. La libertà risiede nel mio potenziale di guardare le cose direttamente senza alcuna distorsione o interpretazione.
Osservare è una grande arte, come lo è l'ascoltare. Nella nostra educazione non viene data alcuna attenzione a queste arti. Senza esplorare e imparare l'arte di osservare e ascoltare, non possiamo imparare l'arte di vivere una vita completa, armoniosa e basata sull'amore e la compassione.
Cerchiamo di esplorare queste arti. Che cosa significa ascoltare e guardare? Ascoltare è lo stesso che udire fisicamente? Vedere è lo stesso che guardare con gli occhi? Sentire suoni e parole, riconoscendo cose dentro o fuori e attribuire significato a questi stimoli, sono soltanto parte del vasto spazio del sentire e vedere. Ascoltare e vedere vanno molto più in profondità del sentire e riconoscere.
Ascoltare e vedere, richiedono una qualità di attenzione, amore e sensibilità. Significa ricevere e percepire qualcosa con tutto il proprio essere, con il cuore, la mente e tutti i sensi. Presto attenzione a qualcosa soltanto quando sono davvero interessato, quanto sento passione e amore verso quella cosa. Se non mi sta a cuore il soggetto che osservo, se non sento amore, avrò bisogno di sforzarmi, perché l'energia non fluisce in modo naturale in assenza di vero interesse e amore. L'esperienza comune ci dice che quando ci sono  profonda comunione e amore, non dobbiamo fare lo sforzo di essere attenti e abbiamo energia per muoverci, esplorare e immergerci a fondo.
Un'altra cosa molto importante è che il vero ascolto e la vera osservazione avvengono quando la mente è silenziosa. Allo stesso tempo, quando siamo veramente in un profondo momento di ascolto, osservazione e attenzione, la mente diventa silenziosa in modo naturale. Una mente agitata è incapace di guardare e ascoltare correttamente. Una mente che chiacchiera è incapace di prestare attenzione perché sta automaticamente o abitualmente reagendo dal suo background passato. Una mente che non ascolta e non guarda, diventa reattiva e perciò insensibile e meccanica.
C'è una differenza qualitativa fra reazione e risposta. Una mente rumorosa è una mente reattiva, mentre una mente silenziosa è una mente pronta. Una mente tranquilla è capace di ascoltare e guardare con piena energia e quindi rispondere a qualsiasi sfida o problema con grande intelligenza di vita.
E' interessante notare che la radice della parola 'scuola', in greco, è 'tempo libero, riposo'. Una scuola è uno spazio aperto per imparare e un apprendimento profondo avviene soltanto quando la mente è in uno stato di 'riposo'. Una mente competitiva è una mente agitata e ansiosa, che sprecherà un mucchio di energia nel violento processo della competizione. Nonostante una mente così possa diventare acuta e scaltra nel memorizzare e risolvere velocemente problemi tecnici e vincere sugli altri, perderà la capacità di vivere con pienezza, gioia e amore. La competizione e la rivalità sono distruttive per la vera creatività e per stabilire un ambiente pacifico e felice. Attraverso la competizione spietata e lo sfruttamento, possiamo ottenere successo materiale e tecnologico, ma i nostri cuori diventano aridi e privi di vera gioia e amore.
Penso che tutta la sofferenza o le crisi psicologiche siano sostanzialmente causate da falsi pensieri che non vengono osservati e messi in dubbio, da credenze e illusioni trattenute nella mente. Il primo passo verso la trasformazione consiste nell'essere consapevoli delle illusioni e delle false idee su se stessi. Quando diventiamo consapevoli di qualsiasi illusione, essa perde il potere di dominare la nostra psiche e quindi la nostra vita.
L'indagine di sé è un movimento di apprendimento su se stessi, attraverso il profondo ascolto, l'osservazione, la consapevolezza e la messa in dubbio di ciò che è falso e illusorio. L'indagine di noi stessi ci aiuta a discernere ciò che è essenziale e ciò che non lo è. Confondere il non essenziale per essenziale e dargli importanza, bramare, lottare per ottenerlo, è la causa della sofferenza e della crisi.
Attraverso l'indagine di sé o la diretta osservazione, possiamo davvero discernere cosa è essenziale nella nostra vita e cosa non lo è. Nessun altro, nessuna autorità esterna potrà decidere per me cosa non è essenziale nella mia vita, eccetto la mia profonda, onesta e sincera osservazione.
Porsi una domanda e non rispondere immediatamente con la propria conoscenza intellettuale, rimanere con quella domanda in silenziosa attenzione, è forse l'unica guida interiore, l'unico maestro. Posso lasciar cadere una domanda nella coscienza e permettere che lavori; per esempio, posso pormi la domanda: 'Sto forse rincorrendo la fama e il riconoscimento? Sto rincorrendo qualche immaginario obbiettivo futuro? Sono cose che esistono veramente? Ne ho davvero bisogno?'
Chi sarei se non cercassi nulla se non le cose essenziali, basilari? Quindi, posso rendermi conto quando sto rincorrendo obbiettivi immaginari futuri? C'è un grande insight quando Nisargadatta Maharaj – un maestro non duale del ventesimo secolo, autore de libro 'I am That'  (Io sono quello) dice: 'Quando non voglio ciò di cui non ho bisogno, tutti i miei bisogni sono soddisfatti.' Il nodo di tutti i problemi e le sofferenze della mia vita è che continuo a desiderare cose di cui in effetti non ho davvero bisogno, e che possono non avere alcuna esistenza, se non nella mia immaginazione.
Questo è un miracolo dell'auto-indagine: nel momento in cui vediamo il falso come falso, l'illusione come illusione, questi cadono o perdono il potere di dominare le nostre vite. La mente è di solito occupata e ipnotizzata dal sogno che riguarda il passato, il presente e il futuro. Posso fermarmi un momento e chiedere: 'Sono forse prigioniero di storie e desideri illusori creati dal pensiero? Posso smettere di credere a queste storie che il pensiero continua a raccontarmi? Chi sono io senza queste storie con cui mi identifico?'
La qualità del mio essere e della mia esistenza subisce un cambiamento profondo quando non credo e non mi identifico più con nessuna storia, propaganda o mito. Quando comincio a svegliarmi attraverso l'auto-indagine posso rendermi conto che il sogno o l'incubo (che sono una creazione di illusioni presenti nella mia mente e non messe in discussione) sono finiti, e il mio essere è colmo di immensa meraviglia, gioia e amore dell'intera esistenza.
Non c'è dubbio che di questi tempi stiamo attraversando una crisi globale senza precedenti. La crescente insicurezza sembra essere diventata la nuova normalità e il fatto dell'impermanenza sta diventando ovvio nella nostra vita di tutti i giorni. Questo ha grande implicazione dal punto di vista dell'imparare e della trasformazione, perché ogni crisi o sofferenza sono grandi maestri, ammesso che siamo aperti ad ascoltarli. Mi sentirei di dire che un maestro del mondo si è presentato nella forma di una crisi globale nel ventunesimo secolo; è una grande opportunità per un imparare più profondo, per una pulizia interiore e per guarire, per la nostra esistenza collettiva su questo bellissimo pianeta.
Qualsiasi crisi potrebbe essere trasformata in un invito per un viaggio interiore e una trasformazione. E' anche un momento raro e prezioso per far respirare e guarire la nostra bella Terra. Dato che siamo parte della Terra/Natura, la natura stessa trova sempre un modo di operare la propria guarigione. Quando l'assordante rumore delle attività inutili e di sfruttamento operate dalla razza umana si fermano, c'è un'esperienza di liberazione e guarigione per la coscienza umana e per la Terra. Questo è un tempo per respirare, per rilassarsi e riposare, per arrendersi a ciò che è, e permettere che avvenga una guarigione interiore. 

Naturalmente questo potrebbe anche essere un tempo per far risalire in superficie i nostri soliti problemi e disordini interiori repressi. Benché possa essere doloroso, si tratta di un inevitabile processo creativo e di trasformazione. Potremmo provare un reale bisogno di condividere o aprire i nostri cuori e le nostre menti con totale fiducia, pronti ad ascoltare in modo incondizionato, senza paure e giudizi. Un ascolto profondo e incondizionato, e un senso di comunione che emerge da vero amore e fiducia, sono modi naturali di guarigione e trasformazione.
                                                                                        -Mukesh Gupta
                                                                                           Agosto 2020
                                                                            Tradotto da Olga Fedeli
Sull'autore: Mukesh si dedica all'esplorazione delle questioni fondamentali della vita e degli insights senza tempo di J. Krishnamurti da oltre venticinque anni. Tiene conferenze a livello internazionale e conduce regolarmente discorsi, workshops e dialoghi ispirandosi agli insegnamenti di J. Krishnamurti, in Europa, Israele, India, Canada e dovunq

Het  gebeurt zelden dat als mensen die samenkomen om de waarheid te onderzoeken, dit doen met een oprecht voornemen.. Meestal komen mensen samen vanuit een bekrompen eigenbelang of een gemeenschappelijk belang en hebben ze een utilitaire houding. Hun samenwerking gaat door tot zolang aan het eigenbelang van de betrokkenen wordt tegemoetgekomen. Eens dit onderbroken wordt, hebben mensen de neiging om uiteen te gaan en conflicten doen zich voor. Dat is de reden waarom activiteiten die gebaseerd zijn op bekrompen motieven en een oppervlakkige visie op het leven, begrensd zijn, verdeeldheid zaaien en uiteindelijk de voedingsbodem worden van conflicten en lijden. Daarom is het zo belangrijk om een bredere, ruimere visie op het leven te onderzoeken en te ontdekken, een alomvattende en harmonieuze manier van leven die gebaseerd is op het onderzoek naar waarheid en het begrijpen van jezelf en het leven als geheel. Het onderzoeken en ontdekken van zo'n holistische visie op het leven is wat ons echt menselijk maakt.
We hebben dan wel verschillende achtergronden, culturen, religies, talen, opvoeding en onderwijs, eerst en vooral zijn we mensen. Verschillen leiden niet tot verdeeldheid als we het primaire feit van het mens-zijn niet vergeten. We delen hetzelfde bewustzijn en er loopt een diepe gemeenschappelijkheid door ons allemaal. We kunnen deze rode draad echter alleen ontdekken als we niet zo veel belang hechten aan de bagage van een bepaalde conditionering die we misschien meedragen. Geen enkele conditionering is heel bijzonder - inferieure of superieure conditionering bestaan niet - alle conditionering is beperkend en als ik me niet bewust ben van de gevolgen van leven met conditionering dan blijf ik er een gevangene van. Vrijheid hoort tot de kernvoorwaarden bij de zoektocht naar waarheid. Gewaar zijn van wat je bent, is de eerste stap tot vrijheid. 
Laten we eerst eens kijken wat we zijn. Het ziet ernaar uit dat we allemaal dit collectieve menselijke bewustzijn manifesteren. Ieder van ons is een kanaal voor dat bewustzijn. Als we kijken naar wat er binnen dit bewustzijn is gebeurd, voor zover we terug kunnen gaan in de menselijke geschiedenis, dan zien we dat het wordt gedomineerd door het zoeken naar veiligheid, plezier, angst, conflicten en lijden, behalve voor een minderheid van mensen die diepere vragen stelt over het leven en die op zoek is naar waarheid, vrede en eenheid. Een kleine groep mensen stelde altijd de fundamentele vraag of er iets is dat verder gaat dan deze routinematige en tegenstrijdige manier van leven.
Verschillende leraren en wijzen zijn gekomen om de boodschap van liefde en vrede op deze planeet te delen. En over het algemeen hebben mensen deze wens gehad om vrede, geluk en liefde te hebben in hun gemeenschappen. Ondanks dat we er al zo lang naar verlangen, is het niet mogelijk geweest om liefde en vrede te verwezenlijken. Misschien was ons verlangen hiernaar niet zo sterk en compleet als ons eigenbelang? Is het niet bijzonder ironisch voor de mens dat we praten over vrede en tegelijkertijd conflicten blijven voeden door een verdeeld-tegenstrijdig leven te leiden met valse en fictieve overtuigingen en identiteiten? Hoe kan er echte vrede zijn zolang we het gevaar niet zien van te leven met illusies en met een bekrompen egocentrische levensvisie?
De menselijke beschaving wordt al lange tijd op zoveel verschillende niveaus geconfronteerd met crisissen – hetzij op politiek, cultureel, religieus, economisch of milieuvlak.  Maar de diepere oorzaak van elke crisis kan worden herleid tot de menselijke psyche of het menselijk bewustzijn. Crisissen blijven zich voordoen in ons dagelijks leven. Maar op de een of andere manier laveren we van de ene crisis naar de andere. Elke wereldwijde of lokale crisis is slechts de weerspiegeling van onze innerlijke crisissen die we gemeen hebben. Als we wat er in de samenleving of op mondiaal vlak gebeurt afkeuren, vergeten we vaak dat de uiterlijke wereld slechts een uitvergroting is van wat we innerlijk zijn.
Een crisis of lijden is het gevolg van een bepaalde manier van leven – een manier van leven die in wezen gebaseerd is op onachtzaamheid, ongevoeligheid, uitbuiting, egocentriciteit en niet op liefde. Het is niet zo dat een crisis of lijden zich plots, uit het niets voordoet. Het was al als een zaadje aanwezig in mijn relaties, op de manier waarop ik het leven in het algemeen benader en het groeide langzaam. Het werd gevoed door mijn gebrek aan aandacht en gevoeligheid. Ik negeerde het of probeerde het te onderdrukken. In beide gevallen interesseerde het me niet het te bekijken, want ik was vanuit eigenbelang te druk bezig met mijn onmiddellijke problemen. Ik was me er helemaal niet van bewust dat deze crisis groeide door mijn gebrek aan aandacht en mijn eigen bekrompen houding van ‘kortetermijnoplossingen vinden’ ten opzichte van het leven. Als de crisis enorm wordt en explodeert word ik wakker en begin ik om hulp te roepen. De vraag is waarom ik alleen wakker word als de crisis of het lijden enorm en onbeheersbaar worden? Waarom wacht ik tot de crisis uitgroeit tot een gigantische boom? Waarom word ik niet wakker terwijl het nog in de vorm van een zaadje aanwezig is?
En dat is waarom het zo belangrijk is om de oorsprong van alle crisissen te begrijpen, de oorsprong die in ieder van ons ligt. De manier waarop we psychologisch ingesteld zijn, draagt direct bij tot de toestand van onze samenleving. Misschien was dit de reden dat alle grote leraren en zieners – van de wijzen van het oude India tot de Griekse filosofen Socrates en Plato en tot de twintigste -eeuwse zieners als J. Krishnamurti en Ramana Maharshi – allemaal zoveel nadruk hebben gelegd op zelfkennis, op het diep kennen en begrijpen van jezelf.  J. Krishnamurti schrijft in zijn beroemde boek The First and Last Freedom: "Om jezelf te transformeren, is zelfkennis essentieel; zonder te weten wat je bent, is er geen basis voor juist denken, en zonder jezelf te kennen kan er geen transformatie zijn."
Nu is de vraag: hoe ken en begrijp ik mezelf? Kan ik mezelf alleen kennen door over mezelf te denken? Maar denken is altijd geconditioneerd en beperkt. Als ik het voor lief neem en niet in vraag stel wat ik denk en geloof over mezelf, ben ik dan niet voortdurend een gevangene van mijn eigen denken? Als ik denk dat ik geen goed persoon ben in vergelijking met een andere persoon en erin blijf geloven en met een schuldgevoel leef, doe ik mezelf dan niet voortdurend pijn op basis van een aantal illusies die nooit in vraag gesteld zijn? Zelfs als ik geloof in het tegenovergestelde ervan, ben ik dan niet aan het leven met een beeld gecreëerd door het denken dat kan worden gekwetst op elk moment dat het wordt tegengesproken door het minste incident? Waarom denk ik over mezelf in de categorieën goed en slecht? Is er een andere manier om naar mezelf te kijken die niet steunt op het afmeten en geloven gebaseerd op onze conditionering?
Wanneer ik enkel naar mezelf en anderen kijk doorheen de verhalen en beelden van eerdere gebeurtenissen, zet ik mezelf dan niet klem tussen de dikke muren van mijn verhalen en beelden? Op deze manier leef ik alleen met meningen en oordelen over mezelf en anderen die meestal gebaseerd zijn op mijn ervaringen of geruchten of zelfs op propaganda. Elke conditionering hetzij van religieuze, traditionele, raciale, culturele, economische of politieke aard is meestal gebaseerd op propaganda. Er wordt gezegd dat als je een leugen of propaganda blijft herhalen zonder eraan te twijfelen, je uiteindelijk zult gaan geloven dat hij waar is. We doen misschien hetzelfde bij onszelf als we dezelfde gedachten blijven herhalen zonder ze in vraag te stellen.
Een oordeel kan voor een bepaald gedeelte op feiten en waarnemingen gebaseerd zijn, maar ik ontzeg mezelf de kans om te veranderen als ik me de hele tijd vastklamp aan wat ik geloof en denk. Kan ik mijn beoordelingen, meningen en gedachten licht vasthouden, er niet zo krampachtig aan vasthouden, ademruimte laten en ze in vraag stellen? Sta ik ervoor open om mijn inschattingen los te laten en mezelf en anderen met een frisse blik te benaderen? Als ik stug vasthang aan mijn gedachten, beelden en oordelen, hoe kan ik dan vrij denken en observeren? Leef ik dan niet de hele tijd met het dode verleden? Ligt er wel vrijheid en vreugde in deze manier van leven?
Dus de vraag is: bestaat er een andere manier van leven en mezelf leren kennen? Wat is zelfkennis? Is het intellectuele kennis over het zelf? Is zelfkennis het verzamelen van meer en meer informatie en gedachten over het zelf? Of is zelfkennis het zichzelf elk moment opnieuw waarnemen? Omdat op die manier waarnemen niet wordt beïnvloed door een psychologische lading uit het verleden, geeft toegang tot echt leren en vrijheid. De essentie van elke vorm van leren is vrijheid. Leren brengt vrijheid en het is alleen in vrijheid dat ik leer! Dat is de reden waarom echt leren het ontleren is van de onjuiste conditionering en de waanbeelden over jezelf. Dit is de eerste stap naar echte vrijheid en verandering.
Natuurlijk is er geen vrijheid zonder verantwoordelijkheid: vrijheid en verantwoordelijkheid gaan samen. Mijn vermogen om te reageren op een situatie of een uitdaging is verantwoordelijkheid.  Mijn vermogen om te reageren neemt af wanneer ik niet vrij kan nadenken, observeren en autonoom kan handelen; dat is zo wanneer er geen heldere perceptie is en wanneer ik me laat leiden door illusies en egocentriciteit. Ik kan alleen echt verantwoordelijk zijn als ik werkelijk vrij ben. Daarom is er een verschil tussen plicht en verantwoordelijkheid. Plicht komt voort uit dwang, terwijl verantwoordelijkheid ontstaat vanuit vrijheid, liefde en mededogen.
Ik kan enkel echt verantwoordelijk zijn als ik mezelf ken zoals ik ben op het huidige moment en niet wat ik was in het verleden of wat ik zou moeten zijn in de toekomst. Om mezelf te leren kennen in het huidige moment moet ik mezelf en mijn denkproces helder waarnemen zonder vaste meningen en oordelen. Waarnemen is een daad van liefde en vrijheid, en bij liefde is er nauwelijks plaats voor vaste meningen en oordelen. Bij dit waarnemen kan ik ontdekken hoe mijn denkproces geconditioneerd is en hoe dit denkproces zelf een gevoel van ego of zelf creëert. J. Krishnamurti zegt dat het denken de denker creëert en dat het is een illusie is te geloven dat de denker of het "ik" op zich staat en de schepper is van gedachten. Het is een geweldige ontdekking om erachter te komen dat de denker of het ego slechts een creatie is van denken of beelden. Als ik deze waarheid onder ogen zie dan hecht ik geen buitensporig belang meer aan het ego.
Het ego is geen vaste entiteit, het is een proces en denken in beweging. Het denken is een echo van oude vastgehouden herinneringen. Van zodra het denken in psychologische zin reageert op de huidige realiteit, op wat is ontstaat het zelf of het ego. Elke reactie doet het zelf ontstaan. Dus een interessante vraag zou kunnen zijn: bestaat er een bepaald wezen dat we zelf noemen of is het een stroom van reacties die elke keer ontstaat wanneer het denken reageert en dus afwijkt van de realiteit of het feit? Kan het ego bestaan als er geen reacties zijn? Wie ben ik wanneer die reacties er niet zijn? 
De hersenen hebben behoefte aan een centrum om fysiek te functioneren en het denken helpt bij het creëren van dat centrum dat heel nuttig is voor onze fysieke overleving. Wanneer het denken een psychisch centrum probeert te creëren in de vorm van een ego en naar veiligheid zoekt in niet-feitelijke en illusoire dingen dan wordt het fragmentarisch en destructief.  Zelfonderzoek in de vorm van het zich bewust zijn van moment tot moment, helpt bij het onderscheid maken waar en wanneer het denken werkelijk nuttig en creatief is en wanneer het contraproductief wordt en zelfs schadelijk is voor ons vreedzaam overleven. Kan het denken ophouden met en zich onthouden van het onnodig vanuit een gewoontepatroon creëren van een psychologisch centrum?              
Echte vrijheid ontstaat wanneer ik niet gedomineerd word door mijn verhalen uit het verleden en wanneer ik niet kijk met de oogkleppen van mijn conditionering. Vrijheid ligt in mijn vermogen om direct naar de dingen te kijken zonder enige vervorming of interpretatie. Zowel kijken als luisteren zijn geweldige kunsten. In onze opvoeding wordt nauwelijks aandacht besteed aan deze kunsten. Zonder het onderzoeken en het leren van de kunsten van het kijken en luisteren, kunnen we niet de kunst leren van in heelheid en harmonieus te leven gebaseerd op liefde en mededogen.  
Laten we deze kunsten eens onderzoeken. Wat is luisteren en kijken? Is luisteren hetzelfde als fysiek horen? Is kijken hetzelfde als herkennen? Het horen van geluiden en woorden, het herkennen van innerlijke en uiterlijke fenomenen en het afleiden van betekenis uit die stimuli zijn slechts een deel van deze enorme ruimte van luisteren en kijken. Luisteren en kijken gaan veel dieper dan horen en herkennen. Luisteren en kijken vraagt om een kwaliteit van aandacht, liefde en gevoeligheid. Het gaat erom iets te ontvangen en waar te nemen met je hele wezen, met je hart, je geest en alle zintuigen. Enkel als ik echt in iets geïnteresseerd ben, als ik er een bepaalde passie en liefde voor voel, besteed ik er aandacht aan. Aangezien energie niet natuurlijk stroomt bij gebrek aan echte interesse en liefde voor een onderwerp, wordt wat ik aan het verkennen ben een verplichting als ik er geen genegenheid voor voel, als ik er geen liefde voor voel. Wanneer er diepe verbondenheid of liefde is, kunnen we zonder enige moeite aandacht schenken en bruisen we van energie om iets te benaderen, te onderzoeken of te doorgronden. Dit is wat we allemaal ervaren.
Een ander belangrijk aspect is dat echt luisteren en kijken pas gebeurt wanneer de geest stil is. Evenzo is het zo dat wanneer we echt diep luisteren, kijken en aandacht schenken, de geest van nature stil wordt. Een geagiteerde geest is niet in staat om goed te kijken en te luisteren. Een druk kwebbelende geest is niet in staat om aan iets aandacht te besteden omdat hij automatisch of routinematig reageert vanuit zijn eigen herinneringen. Een geest die niet luistert en kijkt wordt reactief en daardoor ongevoelig en routineus. Er bestaat een kwalitatief verschil tussen een reactie geven en een antwoord bieden. Een luidruchtige geest is een reactieve geest, terwijl een stille geest een ontvankelijke geest is. Een verstilde geest is in staat om met zijn volle energie te luisteren, te kijken en dus vanuit een bredere levensintelligentie een antwoord te bieden op elke uitdaging of elk probleem. 
Het is interessant op te merken dat het Griekse voor woord "school" in feite "vrije tijd voor leren" betekent. Een school is een open ruimte voor leren en een diepgaand leren gebeurt alleen wanneer de geest ‘vrij’ of ‘ontspannen’ is. Een wedijverende geest is een rusteloze en angstige geest. Hij zal veel energie verspillen in het gewelddadige proces van wedijver. Hoewel hij scherp en slim kan worden in het onthouden van dingen, het onmiddellijk oplossen van technische problemen en het haantje de voorste zijn, zal hij zijn natuurlijke gevoeligheid en het vermogen om te leven vanuit heelheid, vreugde en liefde verliezen. Wedijver en rivaliteit zijn nefast voor echte creativiteit en het vestigen van een vredige en gelukkige omgeving. Vanuit een meedogenloze competitiviteit en uitbuiting kunnen we op materialistisch en technologisch vlak slagen, maar ons hart zal ondertussen kil zijn en ontdaan van ware vreugde en liefde.
Ik heb het gevoel dat alle psychologisch lijden of crisissen in wezen worden veroorzaakt door de niet waargenomen en dus de niet in vraag gestelde foute denkbeelden, overtuigingen en illusies in de geest. Een gebrek aan een heldere perceptie is de voedingsbodem voor lijden en angst. De eerste stap naar transformatie is je bewust te zijn van deze illusies en valse ideeën over jezelf. Wanneer we ons bewust worden van elke illusie verliest ze de macht om onze psyche te beïnvloeden en daarmee ons leven te bepalen.
Zelfonderzoek is over zichzelf leren en ont-wikkelen door diep luisteren, kijken en gewaar zijn, het is wat onecht en illusoir is in vraag stellen. Zelfonderzoek helpt ons om een onderscheid te maken tussen wat essentieel en wat niet-essentieel is. Verkeerdelijk niet-essentiële zaken als essentieel zien, er een groot belang aan hechten of ernaar verlangen of ervoor vechten. Dit is de diepere oorzaak van ellende, lijden en crisis. Door zelfonderzoek of directe waarneming kunnen we werkelijk onderscheid leren maken tussen wat essentieel is en wat niet-essentieel is in ons leven. Enkel mijn eigen diepe, eerlijke en oprechte waarneming kan voor mij beslissen wat essentieel is in mijn leven. Niemand anders, geen externe autoriteit zal dat voor kunnen doen. Een vraag stellen en ze niet meteen beantwoorden met je intellectuele kennis, maar stil en waakzaam bij die vraag blijven, is misschien wel de enige innerlijke gids of leraar. Ik kan een vraag in het bewustzijn loslaten en die vraag zijn werk laten doen. Ik kan me bijvoorbeeld de vraag stellen: "Loop ik achter roem en erkenning aan? Streef ik denkbeeldig doelen in de toekomst na? Bestaan ze echt? Heb ik ze echt nodig...?" Wie zou ik zijn als ik enkel essentiële basisbehoeften had? 
Kan ik me er bewust van zijn wanneer ik denkbeeldige toekomstige doelen najaag? Wanneer de non-dualistische leraar en auteur van ‘I am that’ Nisargadatta Maharaj zegt: "Als ik niet verlang wat ik niet nodig heb, zijn al mijn behoeften vervuld," kunnen we dit een diep inzicht noemen. De kern van alle problemen en lijden in mijn leven is dat ik blijf verlangen naar die dingen die ik misschien niet echt nodig heb en dat het zelfs mogelijk is dat ze niet echt bestaan, behalve in mijn verbeelding. Dit is het wonder van zelfonderzoek dat van als we het onware als onwaar zien, de waan als waan, zij wegvallen of hun invloed verliezen om ons leven te beheersen.
De geest wordt meestal in beslag genomen en gehypnotiseerd door te dromen over het verleden, heden en toekomst. Kan ik ooit eens pauzeren en vragen: ben ik de gevangene van verhalen en denkbeeldige verlangens gecreëerd door het denken? Kan ik stoppen met geloven in deze verhalen die het denken me blijft vertellen? Wie ben ik zonder deze verhalen en mijn identificatie ermee? De kwaliteit van mijn wezen en bestaan ondergaat een diepe verandering als ik niet meer geloof in en me niet meer identificeer met een of ander verhaal, zelf of mythe. Als ik door zelfonderzoek wakker word, kan de droom of de nachtmerrie, een creatie van onopgemerkte en niet in vraag gestelde illusies die in mijn hoofd worden vastgehouden, doorzien worden. De droom of de nachtmerrie zijn dan voorbij en ons wezen is vervuld van een enorme verwondering, vreugde en liefde voor het hele bestaan.
Het is een feit dat we de afgelopen tijd een ongekende wereldwijde crisis beleven. De steeds toenemende onzekerheid lijkt nu een nieuw normaal te zijn geworden en het feit van onbestendigheid wordt steeds duidelijker in ons dagelijks leven. Vanuit het oogpunt van leren en transformatie heeft dit belangrijke gevolgen, want elke crisis of lijden is een groot leraar - op voorwaarde dat men ervoor open staat en wil luisteren naar de leraar. Ik zou zeggen dat in de 21e eeuw een wereldleraar in de vorm van een wereldwijde crisis is gekomen. Het is een geweldige kans tot een dieper leren – een innerlijke reiniging en heling voor ons samenleven op deze prachtige planeet. Elke crisis kan worden omgezet in een uitnodiging tot een innerlijke reis en transformatie. Dit is ook een zeldzame adempauze en een tijd voor heling voor onze mooie aarde. We maken deel uit van de aarde/natuur en de natuur vindt altijd een manier om zijn eigen heling te bewerkstelligen. Telkens wanneer het vele lawaai van al het niet-essentiële en de activiteiten van uitbuiting van de menselijke soort tot stilstand zijn gekomen, ontstaat een bevrijdende en helende ervaring voor het menselijk bewustzijn en voor de aarde. Dit is een tijd om te ademen, zich terug te trekken en diep te rusten, een tijd om zich over te geven aan "wat is" en om een innerlijke heling toe te laten. Natuurlijk kan dit ook een tijd zijn voor het naar boven komen van onze meestal onderdrukte innerlijke onrust en ontreddering. En ook al is dit misschien pijnlijk, het is een onvermijdelijk creatief en transformerend proces. Misschien voelen we een echte behoefte om te delen en onze harten en geesten open te stellen in vol vertrouwen en onvoorwaardelijk luisteren zonder enige angst voor beoordeling. Diep, onvoorwaardelijk luisteren en verbondenheid die ontstaan uit echte liefde en vertrouwen is een natuurlijke manier van helen en transformatie
-         Mukesh Gupta, Augustus 2020
 Vertaling: Joost DW, Frank v H en Lieven D S